به گزارش ایکنا، آیتالله مهدی هادوی تهرانی، امروز، ۲۴ آبانماه در ادامه تفسیر سوره فرقان، گفت: آیه ۲۴ به توصیف وضعیت اهل بهشت در روز قیامت میپردازد و در آیه بعد «وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا» فرمود که آسمان به ابرها شکافته میشود، اما ضرورتی ندارد که آن را به آسمان معنوی تفسیر کنیم؛ در ادامه هم فرموده ملائکه در آن روز تنزل خاصی دارند که این هم لازم نیست حتماً تنزل معنوی باشد، زیرا در سوره قدر هم به تنزل آنها در عالم ماده اشاره کرده است.
استاد سطح عالی حوزه علمیه اضافه کرد: خداوند در آیه ۲۶ «الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمَنِ وَكَانَ يَوْمًا عَلَى الْكَافِرِينَ عَسِيرًا» نیز فرمود: در روز قیامت ملک و فرمانروایی و حکومت حتماً و به حق برای رحمان است. آیا به این معنای آن است که امروز ملک برای خدا نیست؟ چرا هست، اما منظور این است که روز بروز فرمانروایی خدا روز قیامت است و همه میفهمند که اسباب مادی چیزی نیست و همه ما هم هیچ نیستیم؛ امروز گرفتار عالم دنیا، مجاز، توهمات و خیالات هستیم و نمیتوانیم تجلی این حکومت را به خوبی بفهمیم.
دین در عبودیت خلاصه است
هادوی تهرانی بیان کرد: همه داستان دین در عبودیت خلاصه میشود، یعنی در برابر دستور خدا نظری نباید داشته باشیم و خداوند هم تضمین فرموده که اگر شما خدا را یاری کنید، خدا هم ما را یاری میکند. یکی از گرفتاریهای ما مشغولیت ذهنمان به دنیاست و دائماً به فکر بالا و پایین شدن بورس، دلار، سکه و ... هستیم؛ ولی رجال اهل ذکر به خاطر تجارت از یاد خدا غافل نمیشوند.
وی با بیان اینکه نماز برای معراج مؤمن است و نه صرفاً اسقاط تکلیف، اظهار کرد: نماز گفتوگو میان خداوند و انسان و فرصتی برای گفتوگوی خاص است؛ اگر یک نماز بخوانیم که بفهمیم با چه کسی راز و نیاز میکنیم و همه حواسمان به خدا باشد، نصرت و یاری خدا هم محقق خواهد شد؛ به همین دلیل فرمودهاند که هر نماز یک دعای مستجاب دارد.
آیتالله هادوی تهرانی تصریح کرد: به همین دلیل در روایت بیان شده، اما ما باور نمیکنیم و توکل برای ما معنا ندارد و واقعا باور نداریم که قدرتی نامتناهی ما را در هیمنه خود گرفته است، البته این مطالب را میدانیم، اما باور و یقین نداریم و ایجاد این باور نیاز به زحمت و تلاش و یادآوری و ذکر دارد.
وی افزود: در آیه ۲۶ فرمود که این روز برای کافران روز سختی است و در آیه ۲۷ به بعد هم ادامه داد که ظالم دو دست خود را گاز میگیرد و میگوید ای کاش با پیامبر راهی را برگزیده بودم و ای کاش فلان فرد را به عنوان دوست انتخاب نکرده بودم، زیرا او مرا به گمراهی کشاند و از یاد خدا و مرگ غافل کرد. بعد از آنکه زمینه آن را داشتم و شیطان باعث خذلان و خواری انسان است.
دوست مطلوب از نظر قرآن
استاد سطح عالی حوزه اضافه کرد: هر کسی راه پیامبر را نرود و امیدی به دیدار خدا ندارد، مسیرش همین است که بر دستانش گاز بزند و بگوید چرا در این گروهها و مجموعهها رفتم و به آنها ملحق شدم؛ بنابراین اگر خواستیم دوست بگیریم، باید کسی را انتخاب کنیم که ما را به یاد خدا بیندازد و اگر کسی ما را از خدا غافل کند، باعث خواری و خفت است.
وی تأکید کرد: اصل هدف خلقت شناخت خداست و اگر او را شناختیم، بندگی ما بندگی واقعی است؛ بندگی هر کسی هم به اندازه معرفت او است و کسی که خدا را نمیشناسد، بندگی نمیکند و ملاک برتری افراد، بندگی آنها است.
استاد حوزه با اشاره به آیه ۳۰ این سوره «وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا»، تصریح کرد: اگر این آیه در ادامه آیات قبل باشد، مبین آن است که پیامبر در روز قیامت از قوم خودش گلایه میکنند؛ اینکه قوم من قرآن را مهجور کرده و به آن بیاعتنا هستند؛ آیا این آیه ناظر به کفار و منکران و مشرکین و بیدینان است که قطعاً نیست، پس ناظر به ما مسلمین است. قرآنی که باید کتاب زندگی ما باشد و در هر لحظه از زندگی برای مشکلات روحی و مادی به آن مراجعه کنیم، مهجور شده است.
مهجوریت قرآن علت وضع امروز مسلمین است
وی با بیان اینکه مسلمین قرآن را میبوسند و گاهی به عنوان یک ورد میخوانند، اضافه کرد: در دوره بن علی در تونس که به شدت با مظاهر اسلامی و حجاب و گذاشتن محاسن برای مردان مخالف بود، مسجد و حوزهای وجود داشت که در آنجا کسانی را در طول ۲۴ ساعت گذاشته بودند که فقط قرآن میخواندند و از دینشان، فقط همین باقی مانده بود. در بسیاری از مناطق اسلامی این وضع وجود دارد و فقط ظاهر را نگه میدارند در حالی که قرآن مرجع زندگی آنان نیست؛ اگر قرآن مرجع زندگی مسلمین بود وضع امت اسلامی این نبود که امروز هست.
استاد حوزه اظهار کرد: هر کسی به اندازه خود در قبال قرآن مسئول است، مسئولیت یک طلبه با بقیه مردم و مردم ایران با بقیه مسلمین در نقاط مختلف که در محدویت هستند، تفاوت دارد؛ بنابراین مقصود از اینکه قرآن مهجور است؛ یعنی اینکه مرجع مراجعه ما نیست؛ خواندن ظاهری قرآن حتی با صوت و بلندگو کافی نیست و اینها مقدمه است تا از قرآن راه و سبک زندگی خود را به دست بیاوریم.