گاهی انسان نعمتی را که در اختیار دارد، نمی‌بیند و غفلت می‌کند از اینکه چه گوهر گرانقدری در دست دارد و خودش از آن بی‌خبر است.
بر سرگنج از گدایی مرده‌ام * زان که اندر غفلت و در پرده‌ام[1]
این بی‌خبری باعث می‌شود که انسان قدر آن نعمت را نداند و احیاناً آن گوهر را گم کند. انسان معمولاً به ارزش چیزی که بدون زحمت به دست می‌آورد، کمتر توجه دارد. بسیاری از ما نعمت ایمان به خدا و نعمت ولایت را بدون زحمت به دست آورده‌ایم. ما نرفته‌ایم سال‌ها تحقیق کنیم و زحمت بکشیم، بلکه در خانوادۀ مؤمن به دنیا آمده‌ایم و از همان اول با ایمان به خدا ـ تبارک و تعالی ـ و رسول خدا ـ صلى الله عليه و آله ـ و ولایت اهل بیت ـ علیهم السلام ـ انس گرفته‌ایم و قدرش را کمتر متوجه می‌شویم.