بسم الله الرحمن الرحیم
اذا مات المؤمن الفقیه ثلم فی الاسلام ثلمة لایسدها شیء
بار دیگر دست تقدیر الهی عالمی وارسته را از میان ما به ملکوت اعلی برد و ما را در سوگ استادی عزیز نشاند.
رحلت فقیه متخلّق حضرت آیت الله سید حسن طاهری خرم آبادی موجب تأثر و تأسف شد و خاطرات خوش روزهای شاگردی نزد حضرتش را در ذهن زنده کرد.
این بزرگوار زمانی که مسئولیت امامت جمعه تهران را بر عهده گرفت به واسطه تقوایی که داشت، در مورد خطبه های خود دقت و احتیاط فوق العاده ای مبذول می کرد و از این جهت در فشار روحی بود که بارها ذکر این بار گران را در جلسات خصوصی در محضرشان مطرح می فرمود.
ایشان استادی متواضع، مهربان و شاگرد پرور بود که ضایعه ی ارتحال حضرتش را به حضور قطب عالم امکان امام زمان عجل الله فرجه الشریف و رهبر عظیم انقلاب مدظله العالی و حضرات مراجع معظم ادام الله اظلالهم و خانواده گرامی ایشان تسلیت عرض می کنم و برای آن فقید سعید علو درجات و برای بازماندگان اجر و صبر از درگاه احدیت خواستارم[1].
مهدی هادوی تهرانی
16 شهریورماه 1392