محبت اهل بیت ـ علیهم السلام ـ وسیله‌ای است که مشکلات را حل می‌کند؛ راه‌های بسته را باز می‌کند و اشک‌های ما که از سر محبت در این شب‌ها در یاد مظلومیت علی بن ابیطالب ـ علیه السلام ـ جاری می‌شود، گناهانی را که در صحیفۀ اعمال ما هست، پاک می‌کند[1] و گرد و غبار غفلت را که از دل‌های ما می‌شوید و چشم‌های ما را برای رؤیت باقیماندۀ خدا ـ تبارک و تعالی ـ آماده می‌کند؛[2] برای رؤیت آن که سال‌ها است جهان در انتظار او است و إن شاء الله ما توفیق زیارتش را پیدا کنیم.
---------------
[1]. قال ـ علیه السلام ـ : من بكى من ذنب غفر الله له. (إرشاد القلوب إلى الصواب، ج 1، ص 97)؛ قَالَ رسول اللَّه ـ صلی الله علیه و آله ـ : من بكى على ذنبه حتى تسيل دموعه على لحيته حرم الله ديباجة وجهه على النار. (الفتال النيشابورى، محمد بن احمد، روضة الواعظين و بصيرة المتعظين، ج 2 ، ص 452)
[2]. در منابع ما از امام زمان ـ عج الله تعالی فرجه الشریف ـ با عنوان بقیة الله یاد شده است؛ چنان‌که نقل شده است: عن أَبي عبد اللَّه ـ علیه السلام ـ قال: سأله رجل عن القائم... كيف يسلم عليه قال يقولون السلام عليك يا بقية الله ثم قرأ «بَقِيَّة اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ». (الكافي، ج 1، ص 411 ـ 412)
برگرفته از «توشه ای از رمضان» تألیف آیت الله هادوی تهرانی