شب قدر آمد؛ شب تنزل ملائکه و روح[1] که این روح در تفسیر برخی، به آن ملکۀ اعظم تفسیر شده است؛[2] شبی که ما باید در آن با ملائکه و روح همراه شویم؛ شبی که یک رابطۀ خاصی بین آسمان و زمین برقرار است و درهای رحمت الاهی به شکل خاصی گشوده شده است؛ به گونه‌ای که این شب بهتر شده از هزار شب و در حقیقیت از یک عمر.[3] حال که ملائکه و روح تنزل کرده‌اند و انسی با زمینیان پیدا کرده‌اند، اگر این زمینیان انسی با آسمانیان پیدا کنند، نجواهای الاهی در گوششان خوانده خواهد شد.
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی