«احى قلبك بالموعظة؛ دلت را با پند زنده نما» ۱
قلب انسان مىميرد، دل انسان سنگ مىشود، هر چند صاحبش زنده باشد، نفس بكشد، بخورد، بخوابد، راه برود. اما دلش مرده است. آنچه دل را نيز حيات مىدهد و زنده نگه مىدارد، موعظه است، پند و اندرز پياپى است.
قرآن خود را موعظه و پند و اندرز معرفى مىكند.۲ قرآن زيباترين موعظه است، قرآن والاترين و بلندترين اندرزهاست، انس با قرآن، توجه به قرآن و خواندن آياتى از آن - بخصوص اگر با تفكر همراه باشد - زنگار از دل مىزدايد و آثارى شگرف از طراوت و زندگى برجاى مىگذارد.
خواندن آيات قرآن خود ارزش است و صواب زيادى براى آن ذكر شده است اما آنچه از درجه اهميت بيشترى برخوردار است، مفاهيم كلمات الهى است. اين كلمات گنجهايى از حقيقت در خود دارند كه بدون تدبر و تأمل در روح آدمى رسوخ نمىكنند. اما اگر خواندن قرآن با تفكر و تدبر همراه شد در عمق جان نشسته و دل را زندگى مىبخشد تا آنجا كه انسان را تبلور خليفة اللهى مىنمايد. التزام به خواندن قرآن حتى يك آيه در روز! همراه با تفكر و تعمق در معنا، آرام آرام و گاه پرشتاب و سريع، اثر جان بخش خويش را ظاهر مىنمايد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. نهج البلاغه، نامه ی 31.
۲. هذا بيان للناس و هدى و موعظة للمتقين. (آل عمران، 138).