عادت ما تا الآن این بوده است که برای خودمان و حداکثر برای اطرافیان خودمان دعا کنیم؛ اما باید سعی کنیم برای دیگران هم دل بسوزانیم و برای ایشان دعا کنیم.[1] خودمان را جای آن کسی بگذاریم که الآن مریض است یا با مشکلی مواجه است. آن وقت کمی با او احساس همدردی خواهیم کردو محبتی نسبت به سایر مؤمنین در دل ما پیدا می‌شود. این محبت جامعه را برای رشد مفاهیم معنوی و متعالی آماده می‌کند و آن جامعه می‌شود جامعۀ امام زمانی. ماه رمضان، فرصتی است برای همین دعاها در حق دیگران.
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی
[1]. عن أبي عبد الله ـ علیه السلام ـ قال: قال رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ : إذا دعا أحدكم فليعم فإنه أوجب للدعاء. (الكافي، ج 2، ص 487) و همچنین رجوع کنید به: وسائل الشيعة، ج 10، ص 313: باب استحباب الدعاء للمؤمنين و المؤمنات … .