...اينطور نيست كه يك جدايى بين دنيا و آخرت باشد. دنيا يك عالمى براى خودش داشته باشد و آخرت عالم ديگرى. در روايات ما از دنيا به «مزرعةالاخرة»، تعبير شده و آمده است كه «اليوم عمل و لا حساب و غداً حساب و لاعمل»؛ امروز ما هر كارى مى‏كنيم، حسابى نيست، فردا همه‏اش حساب است؛ فقط برداشت آثار اعمال اين دنيا است. پس هر چند اين مطلب كه دين براى آخرت است و اگر آخرت نبود، دينى نمى‏آمد؛ مطلب درستى است، اما اين نتيجه كه پس دين براى دنيا نيست، نتیجه‏اى نادرست است. دين براى آخرت است، اما براى دنيا نيز هست. چون، ما اينجا آخرت خود را مى‏سازيم. من و شما همين الان داريم آخرت خود را مى‏سازيم...
...انبيا هم براى آبادانى دنيا آمده‏اند؛ اما آنها آبادانى دنيا را با چشم آخرت‏بين نگاه مى‏كردند. دنيايى كه مزرعه آخرت است. دنيايى كه در آن با اعمالمان، با گفتارمان، با هر لحظه حياتمان، آخرت را رقم مى‏زنيم. آنها چنين دنيايى را آباد مى‏كردند. آنها آمدند تا به مردم بياموزند كه امروز چگونه زندگى كنند تا فردا سعادتمند باشند. بنابراين، دستورات انبيا براى زندگى امروز است، براى زندگى دنياست، تا ما در پرتو آن سعادت عُقبى را به دست آوريم. پس پيرترهاى روشنفكر كه از دنيا رفته و امروز بطلان مطالب خود را به چشم ديده‏اند و جوانترهاى روشنفكر كه همان حرف ها را تكرار مى‏كنند، در خطا هستند. اين درست است كه انبيا آمده‏اند تا آخرت ما را آباد كنند، اما آبادانى آخرت در پرتو آبادانى دنياست.

(مهدی هادوی تهرانی، باورها و پرسشها، صص ۶۳-۶۷.)