شب قدر شبی است که ما باید در آن تحول پیدا کنیم؛ زندگیمان باید عوض شود. شبی است که باید صبح فردایش برای ما با صبح دیروز فرق داشته باشد.[1] شبی است که وقتی روز جدیدش را آغاز می‌کنیم، باید بصیرت بیشتری نسبت به حقایق عالم و ایمان عمیق‌تری نسبت به خداوند ـ تبارک و تعالی ـ پیدا کرده باشیم و نشانۀ ایمان در چهرۀ ما، رفتار ما و گفتار ما بیشتر شده باشد.
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی
[1]. البته مؤمن همیشه باید چنین باشد؛ چنان‌که نقل شده است : عن موسى بن جعفر عن أبيه عن جده عن علي بن الحسين ـ علیهم السلام ـ قال: بينا أمير المؤمنين ـ علیه السلام ـ ذات يوم جالس مع أصحابه يعبيهم للحرب إذ أتاه شيخ عليه شحبة السفر فقال أين أمير المؤمنين ـ علیه السلام ـ فقيل هو ذا فسلم عليه ثم قال يا أمير المؤمنين إني أتيتك من ناحية الشام و أنا شيخ كبير قد سمعت فيك من الفضل ما لا أحصي و إني أظنك ستغتال فعلمني مما علمك الله قال نعم يا شيخ من اعتدل يوماه فهو مغبون … . (الأمالي للصدوق، ص 393)