«تو را سفارش مىكنم كه با ياد او قلبت را آباد كنى» (نهج البلاغه، نامه 31)
حقيقت ذكر، زمزمهى عاشقى است، حقيقت ذكر، ياد معشوق است، حقيقت ذكر، از خدا و معبود غافل نشدن است. ذكر يعنى هميشه توجه داشته باشيم در تيررس نگاه محبوب و معبودمان هستيم. توجه داشته باشيم كه او به همهى رفتار ما بيناست، لحظهاى از ما غفلت ندارد، خستگى و خواب ندارد، (لا تأخذه سنة و لا نوم... . بقره، 255) به امور و كردار ما آشناست و...
اگر اين حال در عاشق ايجاد شد و هميشه خود را در مقابل نگاه نگران معشوق يافت آنگاه رفتار و كردارش به گونهاى ديگر مىشود كه نشان از خشوع قلبش دارد، نشان از آبادانى و عمارت دلش دارد و نشان از آرامش دل با ياد خدا دارد. (الا بذكر اللَّه تطمئن القلوب. رعد،28)
برگرفته از کتاب با جوان تا آسمان استاد مهدی هادوی تهرانی