ماه مبارک رمضان ماهی است که نفَس‌های ما در آن تسبیح خدا ـ تبارک و تعالی ـ هستند.[1] تسبیح یکی از چهار ذکری است که اسلام بر آن بنا نهاده شده است.[2] وقتی تسبیح خداوند ـ تبارک و تعالی ـ را می‌گوییم، در حقیقت او را از هر نقصی و عیبی منزه می‌شماریم و خداوند ـ تبارک و تعالی ـ این مقام را به ما داده است که با این همه عیب و نقصی که داریم، او را تسبیح کنیم.[3]
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی
[1]. قال رسول الله ـ صلى الله عليه و آله ـ : أنفاسکم فیه تسبیح. (الأمالي للصدوق، ص 93)
[2]. رُوِيَ عَنِ الصَّادِقِ ـ علیه السلام ـ : أنه سئل لم سميت الكعبة كعبة قال لأنها مربعة فقيل له و لم صارت مربعة قال لأنها بحذاء البيت المعمور و هو مربع فقيل له و لم صار البيت المعمور مربعا قال لأنه بحذاء العرش و هو مربع فقيل له و لم صار العرش مربعا قال لأن الكلمات التي بني عليها الإسلام أربع و هي سبحان الله و الحمد لله و لا إله إلا الله و الله أكبر. (الصدوق، محمد بن علی ابن بابویه، علل الشرائع، ج 2، ص 398)
[3]. فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظيمِ. (الواقعة، 74)؛ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَی. (الأعلی، 1)؛ يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثيراً (41) وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصيلاً. (الأحزاب، 41)