باسمه تعالی 
1. نماز آیات در حوادثی که زمان حادثه در آن ها بسیار کوتاه است مانند زلزله، عبادت موقت (عبادت دارای وقت) شمرده نمی شود. در صورت واجب شدن نماز آیات در این موارد، باید آن را در اولین فرصت ممکن بعد از وقوع حادثه و به نیت اداء بجا آورد و چنانچه تأخیر بیندازد، أحوط آن است که به قصد ما فی الذّمّه بیاورد و قصد اداء و قضا نکند.
2. نماز آیات در حوادثی که زمان حادثه در آن ها زیاد است به گونه ای امکان بجا آوردن نماز در زمان تحقق خود حادثه ممکن است مانند خسوف (ماه گرفتگی) و کسوف (خورشید گرفتگی)، عبادت موقت محسوب می شود. 
- وقت شروع در نماز آیات برای کسوف و خسوف موقعی است که خورشید یا ماه شروع به گرفتن می‌کند و تا زمانی که به حالت طبیعی برنگشته ادامه دارد؛ اگر چه بهتر آن است که به قدری تأخیر نیندازند که شروع به باز‌شدن کند؛ ولی تمام کردن نماز آیات را می‌توان تا بعد از باز شدن خورشید یا ماه تأخیر انداخت.
- اگر خواندن نماز آیات را به قدری تأخیر بیندازد که آفتاب یا ماه شروع به باز شدن کند، نیت ادا مانعی ندارد؛ ولی اگر بعد از باز شدن تمام آن، نماز بخواند باید نیت قضا کند.
- اگر مدت گرفتن خورشید یا ماه بیشتر از خواندن یک رکعت باشد، ولی انسان نماز را نخواند، تا به اندازه خواندن یک رکعت به آخر وقت آن مانده باشد، باید نیت ادا کند؛ بلکه اگر مدت گرفتن آنها به اندازه خواندن یک رکعت هم باشد، باید نماز آیات را بخواند و ادا است.
3. در خسوف و کسوف جزئی که ماه یا خورشید به طور کامل گرفته نمی شود، اگر کسی تا پایان باز شدن کامل ماه یا خورشید از حادثه مطلع نشد، نماز آیات بر وی واجب نشده و قضا ندارد. اما در خسوف و کسوف کلی قضا واجب است.