باسمه تعالی

1. معیار مسافت شرعی که موجب شکسته شدن نماز یا صحیح نبودن روزه می شود، «یک روز راه» بین مبدأ و مقصد است. مقصود «روز» در مقابل «شب» است  که بر کوتاه ترین «روز» نیز صدق می کند. «یک روز راه» مسافتی است که وسائل نقلیۀ عمومی در مدت یک روز به صورت عادی طی می کنند. این مسافت در هر زمان بر اساس ویژگی­ های وسائل نقلیۀ عمومی و مسیر راه های متعارف و میزان توقف های لازم در مسیر، متفاوت می­ شود. در گذشته که قافله­ ها وسیلۀ نقلیۀ عمومی محسوب می­ شدند و جاده های متعارف آن زمان نیز به سبک امروزی نبود، «یک روز راه» معادل طی کردن هشت فرسخ شرعی (حدود 45 کیلومتر) بود ولی امروزه جاده ها به صورت فعلی درآمده است و اتوبوس وسیلۀ عمومی و رایج است که با سرعت متوسط و با محاسبۀ توقف های بین راه در طول یک روز حدود 700 کیلومتر مسیر را می پیماید.

2. اگر کسی می خواهد از وطن خود به جایی برود که در آنجا مسافر محسوب می شود، سفر شرعی وی از مبدأ تا برگشتن به همین مبدأ خواهد بود. بنابراین اگر مجموع فاصلۀ رفت و برگشت از مبدأ تا آنجا 700 کیلومتر یا بیشتر باشد به گونه ای که مسیر رفتش حداقل نصف این مقدار مسافت یعنی 350 کیلومتر باشد، در مدتی که در مسیر است و نیز در مقصد، نماز وی شکسته است و روزه اش صحیح نیست.

3. اگر کسی می خواهد از وطن خود به مقصدی برود که آنجا مسافر محسوب نمی شود، سفر شرعی وی رفتن از مبدأ تا مقصد خواهد بود و برگشتش از آن مقصد به وطن یا به هر نقطه دیگر سفر شرعی جدیدی شمرده می شود. بنابراین اگر فاصلۀ رفتن از مبدأ تا آن مقصد 700 کیلومتر یا بیشتر باشد، در مدتی که در مسیر است، نماز وی شکسته می شود و روزه اش صحیح نیست.

4. مسافت شرعی سفر از انتهای شهر یعنی دیوار آخرین خانه ها یا تأسیسات شهر  محاسبه می شود نه انتهای شهر به معنای مرز جغرافیایی که در تقسیمات کشوری برای یک شهر تعیین می شود.