از آنجایی که این جانب در عربستان زندگی می کنم سؤالی بین برادران شیعه و خدا گرایان زرتشتی و پیروان مانی... مطرح شده که به این شرح است: پیروان مانی مدعی اند که: خداوند فقط خیر است و حضور شر به این معنا نیست که شر از طرف خداوند باشد، اما شر یک ماهیت و یا یک وجود دیگری است. که خداوند سعی در برطرف نمودن این شر دارد و این رویه تا روز آخر به اوج خود خواهد رسید. ضمنا این تفکر که خداوند به شر اجازه خلقت داده باشد یک چیز بدی است. برادران شیعه می گویند: خداوند تنها خیر است و بدلیل محدودیت های خلقت، شر از خود خیر بوجود آمده است. آنها نیز می گویند که عشق و محبت هدف خلقت است، و شر از خیر بوجود می آید. و خداوند اجازه خلقت شر را به این دلیل که بالاترین خیر از شر بوجود می آید، داده است، تا آنکه شر در این استخراج خرد شود. محبت یعنی فداکاری و از خود گذشتگی در راه خداوند و این محبت از طریق شر رنج می برد، تا زمانی که شر زایل گردد و تنها خیر خداوند باقی بماند. و این عشق و محبت است که از خداوند شروع شده و به خداوند ختم پیدا می کند. فکر کردن در مورد اینکه خیر خداوند به معنای این است که نباید رنج و دردی در آن باشد، یعنی رد کردن خیر و خوبی از محبت در مقدس ترین معنا و مفهوم آن. گروه دیگر چنین می گویند: خیر از خیر به عمل می آید، اما این مسئله در مورد شر صادق نیست و همچنین شر نمی تواند از خیر بوجود بیاید. در اینجا دو واقعیت مخالف هم وجود دارد: یکی خیر و دیگری شر. و این به این معناست که در اینجا یک واقعیت تنها وجود ندارد و همچنین این مسئله که واقعیتی بنام خیر وجود داشته باشد و شر از آن پدیدار گردد نیز وجود ندارد. و این مسئله قابل فهم نیست که ماهیت، خالق یک مخالف باشد. این به لحاظ متافیزیک صحیح است. اگر خداوند سرمنشاء خیر و شر است، پس ضرورتا خداوند هم شر است و هم خیر، و این یک مفهوم کاستی در مورد خداوند است.