باسمه تعالی

هرگاه مایعی از بدن خارج شود که مکلف شک کند آیا این مایع منی بوده است و یا نبوده است، باید به نشانه های منی توجه کند. لذا اگر مایعی از کسی خارج شد و خود فرد می دانست که این مایع منی است، او جنب است و باید غسل کند هر چند علایم منی را نداشته باشد و بالعکس اگر مایعی از فردی خارج شده و او یقین داشت که منی نیست، غسل کردن برای او واجب نخواهد بود.

سه علامت برای منی ذکر شده است . اول "خروج با شهوت"، دوم "خروج با جستن" و سوم "سست شدن بدن". علامت "خروج با جستن" یعنی مایع مزبور به آرامی از بدن خارج نشده بلکه با فشار خارج شود. "سست شدن بدن" هم حالتی است که عموماً بعد از خروج منی از بدن به وجود می آید و حالت رخوت و بی حسی خاصی است.

اگر بعد از خروج منی و ادرار و استبراء یا تلاش برای ادرار و استبراء، مایعی خارج شود که علم به منی بودن آن نباشد، این مایع پاک است و خروج آن موجب جنابت نمی شود. ولی اگر بعد از خروج منی بدون ادرار یا تلاش برای آن و بدون استبراء، مایعی خارج شود که احتمال داشته باشد که منی باشد، این مایع منی محسوب شده و اگر شخص غسل جنابت کرده است، خروج این مایع موجب جنابت است، مگر این که فاصلۀ بین خروج این مایع و خروج منی آن قدر باشد که احتمال این که مایع مزبور باقیمانده منی در مجرا باشد، وجود نداشته باشد که در این صورت مایع مزبور پاک است و خروج آن موجب جنابت نمی شود.

اما اگر خود ارضایی یا لذت جنسی منجر به خروج منی نشود و فقط مایعی بدون جهش و بدون سست شدن بدن و بدون خصوصیات منی، مانند رنگ و بو، خارج شود، این مایع پاک است و موجب جنابت نمی شود.